Historia szkół Pijarskich
Zasady wychowania

Kształcenie ducha, ciała i umysłu
Szkoły pijarskie w Warszawie mają wielowiekową tradycję. Jej źródeł trzeba szukać w XVII stuleciu, kiedy to przybywający z Moraw zakonnicy rozpoczęli działalność oświatową. Pierwszą ich inicjatywą było otwarcie elementarnej szkoły, w której kształcono umiejętności czytania i pisania, liczenia oraz nauczano katechizmu i służby do mszy. Najwspanialszym owocem zaangażowania Pijarów w edukację, swoistą wizytówką ich starań było Collegium Nobilium - dzieło Stanisława Konarskiego zapoczątkowane w 1740 roku, a wzorowane na rzymskim Collegium Nazarenum. Na wyjątkowość warszawskiej szkoły składa się jej dynamiczny rozwój i dobra opinia, jaką cieszyła się wśród zamożnej szlachty.
O możliwość kształcenia w niej zabiegali mieszkańcy całej Rzeczypospolitej.

Wychowanie patriotyczne
Szkoła kładzie równy nacisk na wychowanie obywatelskie i na nauczanie. Uczniowie wychowani są w duchu odpowiedzialności za swoją ojczyznę, przyuczają się do aktywnego i mądrego udziału w życiu publicznym zachowując przy tym zasady savoir-vivre.

„Pobożność i nauka”
Celem szkoły jest utrzymanie wysokiego poziomu kształcenia oraz wychowanie do odpowiedzialności za siebie i innych,
a tym samym za dobro wspólne w życiu rodzinnym i społecznym. Praca dydaktyczno-wychowawcza oparta o zasady personalizmu chrześcijańskiego realizowana jest z uwzględnieniem dwóch kluczowych pojęć: Pietas et Litterae (pobożność i nauka).